7 Grudnia część mnie umarła razem z Bastianem... Byliśmy razem 17 lat, 17 pięknych, wspólnych lat razem i prawie nie pamiętam życia bez niego... Jego śmierć była dla mnie największym koszmarem... Była między nami wyjątkowa więź jakiej nie miałam z żadnym psem, choć każdego z nich kochałam i kocham bardzo. Ale on był dla mnie wyjątkowy....
Wiem, że śmierć była dla niego wyzwoleniem, końcem bólu, ale to nie pomaga....
Nie zabrała go żadna choroba, ale nie ma nic gorszego niż patrzenie jak umierał dzień po dniu powoli ze starości i ta nieopisana bezsilność....
Do końca patrzył na mnie swoimi pięknymi oczami pełnymi miłości, mądrości i ufności ....
Tak mi go brakuje, w domu jest pustka, we mnie jest pustka...
Byłeś więcej niż psem, byłeś najwierniejszym przyjacielem, tak bardzo Cię kocham, tak bardzo tęsknię. Nie ma takich słów którymi mogłabym opisać mój ból i smutek. Nie ma drogi powrotnej ale kiedyś się spotkamy i razem pójdziemy na najdłuższy i najpiękniejszy spacer.