Prima a właściwie z metryki Primadonna, ale nigdy do niej tak nie mówiłam. Dla mnie zawsze była Primą lub Primusią. Od małego była bardzo posłuszna i szybko uczyła się, poznając świat, ludzi i inne zwierzęta. To był wyjątkowy piesek, który na widok kota udawał, że go nie widzi. Szczekania nauczyła się, od swojego kolegi psa mojej siostry Rediego naśladując go, kiedy razem byliśmy na działce. Prima była najłagodniejszym pieskiem, jakiego w życiu poznałam, nigdy nie wykazała żadnej agresji. Bardzo lubiła dzieci i gości w domu, których zawsze witała radosnym merdaniem ogonka. Odeszła po 14 latach wspólnego ze mną życia. Prima wypełniła pustkę w moim życiu, ponieważ nie mogę mieć dzieci, była dla mnie dogo-terapią... moim dzieckiem. Wiedziała, kiedy mam gorsze dni, kiedy źle się czuję, kiedy trzeba położyć łapkę lub pyszczek i popatrzeć na swoją Panią, aby widziała, że ona też jest ze mną i rozumie co czuję. Byłam przy niej do końca widziałam, że chce już odejść w jej ślicznych oczach było... pożegnanie. Skróciłam jej cierpienie i mam nadzieję, że jest już spokojna tam w psim niebie. Ciężko się odnaleźć po takiej starcie, dziś pierwszy dzień bez niej, dlatego teraz piszę, bo muszę, chociaż w ten sposób podzielić się bólem i wielką stratą w moim życiu. Primusiu kochana czekaj na mnie, tak jak zawsze czekałaś w domu i przywitaj mnie tak jak witałaś. Mam nadzieję, że się znów przytulimy, kiedy nadejdzie mój czas. Kocham Cię i nigdy nie zapomnę o Tobie mój piesiu... moja Primko.