Piątek 13 lutego 2004 byłby najszczęśliwszym dniem mojego życia, gdybym pamiętał tylko: Twój poranek..., jak mnie witałeś po powrocie do domu..., jak tego dnia pełen życia biegałeś trzy razy na sekundę w kółko - ze szczęścia. Niestety w ten pechowy dzień niespodziewanie po wieczornej drzemce źle się poczułeś, byliśmy ostatni raz na dworze, zamiast kolacji..., wieczorem, rozbolał Cię - nagle jakby twardy - brzuch i kilka godzin później odszedłeś - niespodziewanie - w nocy 13/14 lutego 2004, przeżywszy lat 13,5.
Bez Ciebie jestem kaleki, tęsknię, kocham, tak strasznie boli, bez Ciebie każdy mój dzień jest i będzie ułomny. Odszedłeś tak niespodziewanie. Nie mogę się z tym pogodzić, nie ma słów, które wyraziłyby mój ból. NIGDY CIĘ MÓJ PIESKU NIE ZAPOMNĘ!