Trafiłeś do nas przypadkiem, miałeś mieć innego pana a zostałeś 13 lat. Pamiętam na początku małą wesołą 7 tygodniową kulkę, która koślawo chodziła ale radością przebijała wszystkich domowników razem wziętych. Wyrosłeś na pięknego, mądrego, czasami cwanego, zawsze wiernego psa. Nikt jednak o Tobie nie myślał jak o psie. Byłeś członkiem rodziny, przyjacielem. Zawszę będę pamiętał Twoje miny, oczy kiedy chciałeś smakołyk, Twój roześmiany pyszczek kiedy słyszałeś że idziemy na spacer, że idziesz popływać w jeziorze czy rzece. Będzie też mi brakowało grania Twoją ulubioną piłką, tego jak dzielnie zawsze stałeś na bramce. Niestety nie doczekałeś swojego ukochanego śniegu w tym roku. Dom jest bez Ciebie strasznie smutny i pusty. Nikt już się nie plącze pod nogami, nie zaczepia, nie przyjdzie żeby pogłaskać lub rzucić piłkę :( został żal, smutek i pustka, ale tez wiele cudownych wspomnień. Mam nadzieję że teraz już nic Cię nie boli, biegasz sobie po łąkach i że kiedyś znowu gdzieś na siebie trafimy po tej drugiej stronie. Mam też nadzieję że wybaczysz nam to że to my Ciebie zawieźliśmy do lekarza gdzie zasnąłeś i już się nie obudziłeś. Do zobaczenia Aresku :)